Lars is van het rustige principe van in korte linies spelen, afspelen, combineren en balbezit. Je passeert alleen als dat direct gevaar oplevert. En dat alles alleen als de stand dat toelaat. Want Lars houdt wel van winnen. Als er “meer inzat” kan hij je dat na afloop beheerst vertellen en analyseren (maar ondertussen….).
Lars is niet van getut, niet van de fruithapjes, maar wel van een biertje na de wedstrijd. Ook als Lars op vrijdag zijn voetbalavond goed vierde stond hij gewoon weer op zaterdagochtend, soms nog in het schemerlicht, op het veld met zijn meiden, soms niet geheel ongehavend. De laatste jaren niet met de sigaret, maar met zo’n elektrische vervanger.
Zelf voetbalt Lars ook en zeker niet onverdienstelijk; bij BFC als recreant en in de 7x7, maar ook bij onze vrienden van Victoria in een team met de naam “Gele Kanaries”. Met zijn vaste voetbalpartner Miloud coachte hij al die jaren het team van zijn dochters en vertelde elk jaar ook eens een seizoen zijn zoon te willen coachen, hetgeen er eigenlijk dan weer niet van kwam omdat hij steeds weer werd overgehaald vooral zijn talent in te zetten bij de meiden (sorry, zoonlief).
Zijn ME1-meisjes zijn nu BFC VR1 en zij drinken op zaterdag een biertje met hem. Dit seizoen eindigde ook voor Lars abrupt en had hij afgelopen week op een stil BFC zijn laatste training met zijn vrouwen. Want beide dochters gaan studeren en stoppen met voetbal. Dat lijkt een kans voor zoonlief, maar juist nu kiest hij voor iets anders dan voetbal.
Meidenvoetbal bij BFC heeft samen met en dankzij Lars veel gewonnen, een groeispurt doorlopen (kwantitatief en kwalitatief) en spelen BFC meiden al lang niet meer op veld 4 in de modder. Hij noemt het zelf “van hotseknotsbegonia-voetbal in het begin tot verzorgd combinatiespel en een bepaald voetbalidee in de laatste seizoenen”.
Bedankt, Lars, voor al jouw bevlogenheid, rust en uitputtende inzet voor het BFC meidenvoetbal. Mocht je je vervelen; er is altijd een plekje voor je bij ons!
