Uitzinnige vreugde leidt tot Pitch Invasion

BFC JO11-3

2 - 1

AS'80 JO11-4

Competitie

1e klasse (2e fase) 15

Datum

9 december 2023 9:45

Accommodatie

Sportpark Meerweg
Meerweg 63
1405BD
BUSSUM
tel. 035-6945648

Het Leidsche plein, het heeft iets magisch, althans voor de 11 boys van BFC JO11-3 wel. Het zijn immers allemaal Ajacieden en op dat mooie plein vol echte Ajax kroegen (Café Koper, Café Mokum en natuurlijk de onverwoestbare Bastille), vieren wij Amsterdammers doorgaans de grootste successen. Met een uitstapje naar het museumplein op momenten dat het knusse Leidsche plein een beetje te klein wordt.

Zoals die 25^e mei 1995, de dag na de grootste overwinning van het Nederlandse clubvoetbal ooit. Ja natuurlijk had Ajax het 3x eerder gedaan in de jaren ’70 en ook Feyenoord (1970) en PSV 1988 hebben ooit zo’n bekertje mee naar huis genomen, maar in 1995 was het geen 6 knock-out wedstrijdjes winnen, nee het was Champions League, het toernooi dat inmiddels voor iedere voetballiefhebber het summum van het clubvoetbal is geworden. En de tegenstanders heetten Bayern München en toenmalige grootmacht en titelverdediger AC Milan. Ja dat Milan dat een jaar eerder het dreamteam van Cruyff in de finale met 4-0 volledig afdroogde.

Ik was erbij die woensdagavond in het Ernst Happel stadion in Wenen. En ik zat ook in dat vliegtuig terug. U weet wel dat vliegtuig van Martinair met spelers en staf en die loodzware beker. Dat vliegtuig waarvan de captain het wel grappig vond om een rondje Museumplein te vliegen alvorens te landen. En dat vliegtuig waarvan diezelfde captain het ook wel grappig vond om dan even te “zwaaien” naar die 110,000 mensen op dat plein. Wij stonden allemaal aan de ramen gedrukt toen hij de kist op de muziek van André Hazes heen en weer liet wiegen. Wij allemaal, behalve de vrouw van Winston Bogarde. Die vond dat gezwaai, gewiebel en gezwier met dat vliegtuig, op lage hoogte, allemaal maar niets en heeft de laatste 15 minuten van de vlucht op de WC doorgebracht en dus niets van de hossende en feestende massa onder haar meegekregen.

Vervelend voor haar, maar ik kan niet zeggen dat iemand in het vliegtuig zich echt over haar bekommerde. Zelfs Winston niet, maar wat zou jij doen als je net kampioen van Europa bent geworden en er beneden op een plein 110 duizend mensen naar jou zwaaien. Dan kan ze haar haar toch wel even zelf achterover houden, die 10 minuutjes? (en ja dit is een sarcastisch grapje).

Het is duidelijk dat kampioenschappen bijzondere verhalen met zich meebrengen, bijzondere emoties. Voor onze vrienden in Rotterdam zijn die middagen op de Coolsingel stuk voor stuk legendarisch en een kampioenschap van Real is niet compleet zonder een duikje in de fontein op de Plaza de Cibeles. In het zuiden van Duitsland, waar ze ook wel eens kampioen worden, kan je maar beter een lederhozen in de kast hebben hangen en daar drink je je kampioensbiertje uit een grote glazen (Paulaner) laars.

En als je ooit in Buenos Aires bent en het plaatselijk Boca wint de Superliga, neem je dansschoenen en een goed mondkapje mee. Dan staat de stad van Evita in lichterlaaie en hangen tussen de arme wijk Boca en het chique Recoleta, de ‘Xeneizes’ (de Genua-ezen, want de club werd door een paar zeer passionele Italianen uit, u raadt het al, Genua opgericht) met fakkels en rookbommen uit de ramen. Dan kleurt de hele stad geel en blauw en wordt ademen (letterlijk) moeilijk. Ook is er dan geen ziel meer die dan nog stilstaat, want er barst een geweldig volksfeest los op de beats van de honderden straatbands met hun drums en trompetten.

Maar hoe mooi de feesten rond kampioenschappen ook zijn, de wedstrijden waarin ze worden behaald zijn dat zelden. Swingende kampioenswedstrijden zijn een rariteit in deze moderne voetbaltijden. Vaak maken ploegen het zichzelf, bevangen door de spanning, onnodig moeilijk. En natuurlijk komt de gemiddelde tegenstander ook niet graag in het feestje van een ander terecht. Afdruipen terwijl de tegenstander aan de champagne (of in het geval van onze boys AA-tjes) gaat, is natuurlijk nooit leuk. Stapje extra dus! Kampioen? Niet ten koste van mij! Ook de volgepakte stadions met, met papieren schalen zwaaiende supporters, die denken dat je het wel even gaat doen en kranten en scribenten die al de hele week schrijven alsof het kampioenschap al is binnengehaald, maken het er niet makkelijker op. Als je kampioen kan worden staat de druk er vol op.

En dus zijn kampioenswedstrijden zelden mooi, maar wel spannend! En dat is ook wat waard. Weet u nog hoe Ajax in 2011 kampioen werd ten koste van Twente op de laatste speeldag. Wat een apotheose, Twente 1 puntje voor en dan uit naar de ArenA. Daar won Siem de broedertwist van broer Luuk en had Ajax na een loeispannende 90 minuten zijn 3^e ster te pakken. Of wat te denken van die bizarre CL finale van 2005 waarbij Milan met een comfortabele 3-0 ging rusten om uiteindelijk de penalty’s te verliezen van (kent u hem nog) Jerzy Dudek, maar dan wel in Liverpool tenue.

Goed de toon is gezet, kampioenswedstrijden zijn nooit mooi, wel altijd spannend. En Zaterdag aan de Meerweg was het niet anders. Al heel de week werd er in het dorp Bussum nergens anders meer over gepraat, de scribenten deden vrolijk mee en het publiek had thuis al de hele week papieren bordjes zilver geschilderd. Zaterdag zou het gebeuren, JO11-3 van BFC ging bij een overwinning op AS’80 winterkampioen worden.

In grote getalen waren de trouwe fans van BFC JO11-3 al vroeg naar de club getrokken, de sfeer was top, het weer ook, ja het was koud, maar het was droog en het veld lag er heerlijk bij. Maar terwijl het publiek het zeker wist, waren er 11 boys van tien die het nog even moesten doen. Nou ja eigenlijk 9 want Philip en Yuri (die hun team wel hartstochtelijk toejuichten) moesten geblesseerd van de kant toekijken. Een hel lijkt me dat, de dag dat het moet gebeuren, lijdzaam moeten toezien. Maar zo was het niet voor deze 2 toppers, ze stonden vol positieve energie aan de kant en schreeuwde hun teamgenoten voorruit.

Aan ons technisch viertal, dat wel compleet was deze belangrijke dag, de taak om de druk van de mannen af te halen. En tegelijkertijd het technisch plan te verzinnen dat de schaal naar Bussum zou brengen. Rust en voetbal was het devies en de kansen afmaken, want als je snel afstand kan nemen, wordt voetballen onder al die druk wel wat makkelijker.

09.45, de uitstekende leidende scheidsrechter De Gooijer, blaast voor het eerst op zijn fluit, de jacht naar prijzen is begonnen. En jagen deden de boys direct, iedereen wist wat er op het spel stond. Maar al snel bleek dat dat jagen weinig zin had (of beter gezegd helemaal niet nodig was). Want wij hadden weer een echte Engelse kick & rush ploeg tegenover ons. En dus trapte ze de bal ook zonder onder druk te komen zonder pardon blind naar voren. Volgens mij kijken ze in Almere iets te veel naar de lagere regionen van het Engelse voetbal. Vorige week had u al kunnen lezen dat dat niet het soort ploegen is waar BFC graag tegen voetbalt…….. Als dat maar goed ging…..

De eerste twee kwarten waren moeizaam. Mede door de harde wind, die over de Meerweg waaide, kwam BFC er niet echt goed door. Het werd weer vechtvoetbal, knokken. Maar dat is oké, een titel moet je immers verdienen, dan smaakt ie veel lekkerder. Maar vechten tegen jongens die allemaal een kop groter en fysiek veel sterker zijn, kost veel kracht en het leidde ertoe dat, als BFC er wel een keer doorheen voetbalde, telkens de laatste pass misging, of er te snel geschoten werd. En omdat AS80 alles blind weg roeide ontstond er een hele rommelige eerste helft. Achterin hielden Noud, Siebe en Jack de boel potdicht en in het midden vochten Claas, Lukas, Bob en Felix verwoede duels uit met veel grotere tegenstanders. Daan zwoegde en sleurde in de spits en Coen moest vooral lange peren oprapen.

Geen van beide partijen maakte echt aanspraak op een goal, maar toch lag hij 1 minuut voor rust ineens in het netje. Aan de goede kant! Daan, die de hele dag al erg actief was, rommelde in de spits, maar werd van de bal afgezet, maar die bal kwam precies voor de voeten van Claas, die weer eens op de goede plek stond. Met een verwoestende streep knalde hij de bal in de bovenhoek en BFC stond voor, 1-0. De Meerweg ontplofte en eindelijk was daar de lang gekoesterde voorsprong voor BFC. Nu vasthouden en uitbouwen. Maar het bleef vechten en als je de lange bal speelt valt er uiteindelijk altijd wel ééntje goed en net op dat moment, het moment dat je weet dat gaat komen, was de AS80 spits attent en stond het gelijk, vlak voor rust.

Matige eerste helft maar nog niets verloren, als BFC iets meer los kon komen van de reuzen van AS80, iets meer kon voetballen, dan……. Wij hadden nog 30 minuten.

Maar het 2^e bedrijf was meer van hetzelfde. Het krachtvoetbal van AS80 kreeg steeds meer de overhand en Coen moest verschillende malen handelend optreden om BFC in de wedstrijd te houden. De tijd tikte weg en er waren nauwelijks kansen voor BFC. Zou het dan toch op de laatste speeldag misgaan, na al dat harde werk?

Daar leek het wel op, tot dat éne moment, zo’n briljant moment, het moment dat je het eigenlijk niet meer verwacht. Zo’n Dennis Bergkamp momentje. Dat momentje kent u toch wel? Die lange bal van Frank de Boer in kwartfinale tegen Argentinië tijdens het WK van 1998. Dat moment dat met dank aan Jack van Gelder nooit meer vergeten zal worden :”De Boer,……. lange bal, DENNIS BERGKAMP!! DENNIS BERG- KAMP!! DENNIS BERGKAMP!! DENNIS BERGKAMP!! DENNIS BERGKAMP!! OOOOOOWWWWWWW”. Nou zo’n momentje hadden wij ook.

“Het is een intrap voor BFC,………… Biermans gaat hem nemen,……………….Biermans zoekt De Groot, ……… oei, vier man er direct bovenop, ……… De Groot, ………… De Groot, …………. De Groot!………….. De Groot nog steeds!!!!!…………………………..Ja hij is erdoor!!!!……………..De Groot!!!! ……..JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA! Hij zit!!! …………. 2-1 BFC.

Tussen 4 man in frommelt en worstelt Daan zich er doorheen en voor de keeper blijft hij ijzig kalm. Uitzinnige vreugde aan de Meerweg, een heuse Engelse pitch invasion van de Fans (Ja Matteo er zijn foto’s), coaches en trainers door het dolle heen en de spelers van BFC tuimelen over elkaar heen in vreugde. Niemand had het nog verwacht maar BFC maakt hem. Met nog 3 minuten te gaan. Het gaat lukken!

En het lukte ook. Want die 3 minuten kwam BFC niet meer in de problemen en dus konden de AA-tjes ontkurkt worden en het feest beginnen! BFC JO11-3 kampioen!! Wat een feest. En wat een prestatie van de mannen. Petje af ook voor het technisch viertal dat in korte tijd een heuse kampioensploeg gesmeed heeft, een ploeg die kan voetballen en die kan vechten, een ploeg die kan omgaan met tegenslagen en blessures en misschien nog wel belangrijker een ploeg vrienden die voor elkaar door het vuur gaan!

Mannen, namens de harde kern en al die andere supporters die zo genoten hebben van jullie eerste seizoenshelft, BEDANKT!! Als jullie zo doorgaan na de Kerst dan blijven wij in grote getalen de mooie sportparken in het Gooi bezoeken en jullie naar de overwinning schreeuwen!

Fijne Feestdagen allemaal en tot volgend jaar!