BFC JO15-1 in mineur

Waterwijk asc JO15-1

4 - 2

BFC JO15-1

Competitie

Groep 1 12

Datum

7 september 2019 11:00

Accommodatie

Onbekend

Onverwacht en onnodig heeft de Azzurri zich zaterdag de kaas van het brood laten eten. In dé clash van de groepsfase van het KNVB-bekertoernooi werd het onderspit gedolven tegen gastheer Waterwijk (weliswaar 2^e divisie). Op wat heftige regendruppels na bleek er na een klein half uur spelen geen vijltje aan de lucht. Een 0-2 voorsprong die mogelijk nog hoger had kunnen uitvallen als drie andere kansen ook waren verzilverd. Toch ging het mis. Randverschijnselen namen de overhand en eens te meer bleek dat voetbal meer is dan een spel waar je alleen maar het balletje hoeft te laten rollen. De ene 4-2 is de andere niet. Shit happens.

Waterwijk - BFC 4-2 (2-2)
Selectie: Menno; Daan, Thijs, Thomas, Sian; Daniël, Matthijs, Alex; Justen, Tiago, Max; Tim, Timber, Joris, Milan
Scoreverloop: 0-1 Tiago (17^e), 0-2 Tiago (21^e, assist Alex), 1-2 WW (26^e), 2-2 WW (35^e), 3-2 WW (60^e), 4-2 WW (70^e)
Afwezig: Elio, Stijn (geblesseerd)

Na de even basale als steekhoudende zege van vorige week (4-0 tegen AS’80) leek er voldoende vertrouwen te zijn getankt om het bekeravontuur een goed vervolg te geven. Dit keer niet op eigen bodem, maar op een plek niet al te ver van ons vandaan. ‘Over de brug’ in Almere. Een metropool in wording met eigenheid en diversiteit waar veel kan en veel gebeurt. De stad van Ali B, Lindo Duvall, Jörgen Raymann en Berdien Stenberg, maar ook van de allereerste Superior NIU Store voor elektrische scooters (#e-scootermax) en natuurlijk van dé Mazda- en Suzukidealer van Midden-Nederland (#Freeroad). Iedereen was overtuigd met de uitgesproken sloganterm: “Het kan in Almere”.

Een bomvolle parkeerplaats (met meerdere goed onderhouden Mazda’s en Suzuki’s) suggereerde met een beetje fantasie het ontzag en respect dat de reservaatbewoners zich graag laten aanmeten. Maar niets was minder waar. Mede door de aanwezigheid van drie oud-Waterwijkers in de Bussumse gelederen waren de gastheren er extra op gebrand om het duel als streekderby te bombarderen, de wetten van de straat te laten gelden en zo het duel te killen en in het voordeel te beslechten. Niks eerbied, maar grenzen zoeken en het spel ontregelen waar mogelijk. Een andere vorm van ‘totaalvoetbal’. Rekenkundig kan worden vastgesteld dat de Waterwijkers in hun missie zijn geslaagd.

Natuurlijk waren er verzachtende omstandigheden. De aanhoudende pijntjes noopten trainer/coach Matthijs wederom om concessies te doen in de opstelling. Toch zagen de weer en wind trotserende toeschouwers dat ‘Les Bleus’ de wedstrijd ogenschijnlijk gemakkelijk naar hun hand leek te zetten. Met twee doelgerichte pogingen bleek spits Tiago uiterst productief en verder dook met name Justen gevaarlijk in de vijandelijke regionen op om de voorsprong eventueel te kunnen vergroten. Maar gaandeweg werd het kunstgras drijfzand. Linies sloten niet meer op elkaar aan en het veld werd te groot voor Bussumse begrippen. Was het gemakzucht, nonchalance of machteloosheid?

Een prachtig zondagsschot na een klein halfuur bleek de opmaat voor een rigoureuze ommekeer. De imposante sportschoolbezoekers van de thuisploeg leken ineens van glas. Louter veinzend loos alarm. Elke gelegenheid werd aangegrepen om ter aarde te storten. De leidsman maakte overuren en leek genoodzaakt het spel elke paar minuten stil te leggen. Sierlijk (voetbal)spel werd onmogelijk gemaakt. Het ritme van ‘The Blues’ zwaar ontregeld. In blessuretijd van het eerste bedrijf viel een boogbal ongelukkig in het Bussumse doel. Ruststand 2-2. Geen paniek, maar ook geen Goois Gif.

Het tweede bedrijf was flets. Inspiratie en motivatie waren ver te zoeken aan Bussumse zijde. Ontmoediging en afschrikking door andere (voetbal)wetten. Het fysiek en testosteron van de Almeerse stedelingen nam toe. De Azzurri stond het toe en liet het gebeuren. Zonder kansen weg te geven bleek een nieuw zondagsschot de beslissing te brengen (3-2). De creativiteit en aanvalslust ontbrak om een slotoffensief te forceren. In plaats daarvan werd het noodlot getart. Ook dat ’kan in Almere’. Een even grimmige als ongelukkige charge van de lokale prins bezorgde sluitpost Menno een gebroken onderarm. De beslissende treffer ver in blessuretijd was slechts voor de statistieken (4-2). Het kwaad was al geschied. Een vervroegde bekeruitschakeling lijkt daarmee aanstaande.

Volgende week een herkansing in Almere. Om 12:30 uur zal in Almere-Haven worden aangetreden tegen het nog puntloze FC Almere. Stiekem zal worden gehoopt op een klein wonder elders in Almere.

Kijken mag!