Competitie
2e klasse (3e fase) 25
Datum
11 februari 2023 10:10
Accommodatie
Sportpark Meerweg
Meerweg 63
1405BD
BUSSUM
tel. 035-6945648
Een dankbaar onderwerp om over te schrijven is hij. De koning van Marbella, keizer van de Costa del Sol, boef, politicus, tv-persoonlijkheid, ‘jeffe’, voorzitter en zo veel meer. Hij is misschien wel de meest markante man uit de Spaanse voetbalgeschiedenis: Jésus Gil y Gil.
Jésus toog in 1954 naar Madrid om economie te studeren. Inderdaad dezelfde jaren 50 van het “Witte Ballet”, misschien wel het beste clubteam dat ooit gevoetbald heeft. Het Witte Ballet was zorgvuldig samengesteld door ene Santiago Bernabeu (die later geloof ik ook nog een stadion naar hem vernoemd zag worden) en zat tjokvol met de technisch begaafde spelers (en legendes) als la Seate Rubia (de Blonde Pijl) en El Supersonico en natuurlijk met de grootste doelpuntenmachine die de vorige eeuw ooit gekend had Cañoncito Pum (Kanonnetje Boem, echt waar zo noemde ze hem). Deze eerste echt Galacticos wonnen tussen 1955 en 1966 echt alles wat er te winnen viel (5x Europa Cup 1, uit 8 finales, een karrevracht aan la Liga titels en nog een handvol ander zilverwerk). Het is niet moeilijk om te geloven dat de hele Spaanse hoofdstad spontaan verliefd was op het Real van de jaren ’50.
Nou ja, bijna de hele Spaanse hoofdstad dan. Jésus Gil y Gil had namelijk een bloedhekel aan de arrogante, elitaire, koninklijke lieveling van het publiek. Hij was van simpele komaf en verafschuwde het maagdelijk wit, dat wit dat tot overmaat van ramp na de wedstrijd vaak nog even wit was als bij het begin, omdat de spelers zo superieur waren dat ze geen duel aan hoefde te gaan. Hij was opgevoed met hard werken, je handen vuil maken. En vuile handen, laat staan vuile shirts, waren in die roerige jaren 50 nergens te bekennen in de Spaanse hoofdstad.
Het is niet moeilijk om je in te denken dat Jésus zich niet echt thuis voelde in Madrid in die tijd en het is dus ook niet raar dat hij na zijn studie direct naar de Costa del Sol vluchtte. Naar Marbella, wat uiteindelijk zijn stad zou worden. Daar onder Spaanse zon werd hij de man waar wij in de eerste alinea over verhaalde. Hij verkocht auto’s en verdiende een fortuin in het toerisme en de bouw. Dat daarbij tientallen arbeiders het leven lieten, nam hij graag op de koop toe (een Qatar avant la lettre, zullen wij maar zeggen). En uiteraard ging hij de politiek in. In de wereld van de bouw had hij alle trucjes van omkoping en corruptie wel gezien en het was dus een koud kunstje om in een mum van tijd gekozen te worden tot burgemeester van 'zijn' Marbella en later tot keizer van de Costa del Sol. In de jaren ‘80 en ‘90 maakte Jésus Gil y Gil de dienst uit in de door Nederlanders zo geliefde vakantie-costa tussen Torremolinos en Estepona.
En wat deed hij met zijn fortuin? Hij ging terug naar Madrid, op bezoek bij zijn oude vriend Vincente Calderon, toenmalig voorzitter van Atleti, de tegenhanger van het door hem zo gehate Real. Met behulp van zijn vriend (waar inmiddels ook een stadion naar vernoemd was) en een hele grote zak corrupt bouwgeld, werd hij voorzitter van de Rojiblancos. Met Atleti wilde hij een bolwerk van kracht en onverzettelijkheid bouwen een tegenhanger van alle elegante schoonheid van de beroemde buurman, een manier om die arrogante en elitaire Blancos eens op hun plaats te zetten.
20 jaar, 26 trainers, 130 nieuwe spelers en 43,2 miljard Peseta’s later had hij de vruchtbare grond gekweekt waarop de Argentijnse driftkikker Diego Simeone, 8 jaar later, eindelijk Jésus' zijn droom zou verwezenlijken. Een club waarin iedereen zich het snot voor de ogen moest werken, winnen belangrijker was dan mooi voetballen (of eigenlijk was winnen überhaupt belangrijker dan voetballen). Een cultuur waar alles geoorloofd was voor de 3 punten. Op die principes bouwde Diego Simeone zijn ultieme vechtmachine. Een ploeg vol fysiek, in staat tot de gemeenste overtredingen en niet vies van een duwtje hier of schopje daar. En dat alles overgoten met een saus van passie en grinta die ze in Argentinië misschien kennen, maar in het mondaine Madrid een noviteit was. Het trok hele families arbeiders naar Estadio Wanda Metrapolitano (wat in de volksmond natuurlijk nog steeds gewoon Estadio Vincente Calderon wordt genoemd) en maakte het tot een haast onneembare vesting.
Dat Atleti, die Rojiblancos, die vechtmachine van Diego Simeone, die kwam deze zaterdag naar de Meerweg in de vorm van Victoria JO10-5. Jésus Gil y Gil maakte dat allemaal niet meer mee, de schandalen en corruptie hadden hem al lang en breed ingehaald en hem in 2003 gedwongen af te treden als voorzitter van Atletico. Een klein jaar later was het helemaal over met Jésus toen hij na een beroerte op 14 mei 2004 het leven liet.
Maar geheel in de geest van de wijlen voorzitter, ontspon zich afgelopen zaterdag wel een heerlijk voetbalgevecht tussen BFC JO10-3 en Victoria. Zo eentje dat Jésus voor ogen had op die warme lentedag in Marbella toen hij de eigendomsacte van de Rojiblancos tekende. Victoria was met een fysiek hele sterke ploeg naar Bussum gekomen en had duidelijk niet op veel tegenstand gerekend. Vanaf minuut één straalde er een soort getergdheid vanaf die ik nog niet veel gezien heb in de 2e klasse zwaluwen. Compleet met bloedfanatiek publiek dat geen enkele moeite had om de (overigens uitstekend leidende) scheidsrechter van de kant de nodige zaken toe te wensen.
Dit vroeg wat anders van BFC JO10-3. Deze tegenstander was geconditioneerd om te winnen. Met het mes tussen de tanden. Een mooie test voor onze boys omdat Coach J nu al een paar weken hamert op de wil om te winnen. Ook voor deze wedstrijd was naast de inmiddels bekende tactische aanwijzingen het devies: “als je wil winnen van een gelijkwaardige tegenstander, moet je het liever willen”. Een motto dat gelukkig steeds beter begint te beklijven de laatste weken. Al leek het daar in het begin van de wedstrijd nog niet helemaal op.
De tegenstander viel namelijk vanaf het eerste kwart naar hartenlust en met 5 man tegelijk aan. Het overweldigende offensief zorgde voor verwarring bij BFC met name ook omdat er geen enkel systeem in de ploeg uit Hilversum leek te zitten. Hierdoor had BFC het positioneel moeilijk in het eerste kwart. Maar toch was er een gelukje nodig voor de gasten om op 0-1 te komen. Het werd er uiteraard niet minder om gevierd, passie is passie.
Het werd dus een wedstrijd van vechten, je vastbijten en je tanden laten zien. Het was duidelijk dat Victoria, ook na die 1e goal, gekomen was om BFC het gevecht in te sleuren, maar daarmee hadden ze buiten de voorhoede van BFC gerekend. JO10-3 kan namelijk zeker vechten als het nodig is. Wij hebben Pitbull Jack (die vandaag echt vooropging in de strijd), mannetjesputter Wouter, bikkel Jim, afjager Noud (die de verdediging constant op de huid zat), stofzuiger Bram en de Wesselse muur. En wij hebben Stefan, die wat er toch doorkwam er vaak nog uit wist te ronselen. Maar wij hebben ook een Saeta Rubia en een Kanonnetje Boem en zo hebben wij dus een beetje het beste van beide Madrileense clubs in ons.
Ons aanvalsduo was bijzonder op dreef en messcherp vandaag. Zo wist BFC in het eerste kwart 2x een achterstand goed te maken en 2x was het hetzelfde, inmiddels bekende, recept. Het was Philip, onze blonde pijl, die aan zijn geliefde linkerkant de verdediging van Victoria keer op keer te snel af was (wel afentoe een schop of tackles ontwijkend, maar toch) en telkens als hij erlangs was, wist hij ons Bussums kanonnetje te vinden. Eerst een pass bij de eerste paal die Cañoncito Claas knap controleerde en slim in de korte hoek schoot en bij onze 2e goal hetzelfde recept maar dan bij de 2e paal, assist Philip, leep afgemaakt Claas. Helaas maakte Victoria in dat 1e kwart nog een 3e en moesten wij met een kleine achterstand rusten.
Even bijkomen van die explosieve 12,5 minuut met het moordende tempo. Even de posities goed zetten, niet meer zone maar man, ze liepen immers overal. Het advies van coach J was, zoek de dichtstbijzijnde man op, bijt je daarin vast en verdedig vooruit op de bal. Man op man over het hele veld, een gevecht dus!
Het 2e kwart was helemaal voor BFC, ons Witte Ballet begon nu echt te lopen en met mooi combinatievoetbal speelde BFC Victoria in dit kwart ondersteboven. Ons hoge druk zetten, resulteerde al snel in de gelijkmaker omdat Claas de bal afsnoepte van de Victoria verdediging en tussen 3 man in ijzig koel bleef en de 3-3 binnenschoof. En de 4-3 was misschien wel de mooiste van de dag. Philip legde er weer een paar in de luren en dropte de bal precies tussen doelman en Claas in. Claas zijn aanname deed het hem eigenlijk, want daarmee tikte hij de bal iets omhoog zodat hij hem daarna met een prachtig wippertje over de uitstormende keeper kon liften. Schitterende goal en BFC voor het eerst op voorsprong.
Toch moesten wij weer met een gelijkspel rusten, want een gevecht is geen gevecht als je er niet ook afentoe één op de kin krijgt en je kan niet alle duels winnen. Dus maakte Victoria vlak voor rust toch nog gelijk 4-4.
Het 3e kwart kregen Claas en Philip even rust en tijd om zich op te laden. Het was nu aan de anderen om te laten zien wat een goed team wij hebben. Met iets minder techniek was het natuurlijk logisch dat dit een bikkelkwartiertje zou worden en dat was natuurlijk een kolfje op de molen van onze huis terriërs Jim en Jack. Samen met Bram, Wessel en Noud gingen ze voorop in de strijd en wat een heerlijke strijd was het. In dit kwart bleek dat ze bij Victoria duidelijk gewend waren om een tegenstander te overrompelen met hun fysieke, harde spel en niet aan een tegenstander die mee ging in de strijd. Het was een boeiend gevecht maar resulteerde dit kwart niet in doelpunten. Die moesten dan maar in het laatste kwart komen. Maar het resulteerde wel in een trotse coach, die zag dat het met die wil om te winnen wel goed zat!
Met de blonde pijl en het kanonnetje volledig uitgerust ging BFC op zoek naar de winst in het 4e kwart. Victoria had het gevaar van onze aanval inmiddels ook begrepen en zette de grootste sterkste speler op doel om dat te neutraliseren. Maar Claas en Philip hadden ook met hem op doel maar 4 minuten nodig om de 5-4 erin te combineren. Weer volgens hetzelfde, nooit saai wordende, recept. Philip op Claas, Claas hard in de korte hoek. 5-4. De voorsprong en nog 9 minuten te gaan. BFC vocht voor iedere meter, maar weer was de helft net 1 duel te lang en rolde de Victoria spits toch nog een balletje slim ons hoekie in, 5-5. Daarna ontspon zich nog een boeiende eindfase met kansen over en weer waarin beide partijen kansen hadden op de volle winst. Maar die kwam er uiteindelijke voor geen van beiden. En dus bleef dit heroïsche voetbalgevecht zonder winnaar en dat is misschien maar goed ook. Want wie kan er echt kiezen tussen het Atleti van Simeone en het Witte Ballet van Santiago Bernabeu? Ik als echte voetballiefhebber in ieder geval niet.
Man van de Wedstrijd: Claas, want als je 5 doelpunten maakt in een wedstrijd met zoveel fysieke kracht dan is dat de beste beloning die je je bikkelende en keihard werkende teamgenoten kan geven! Claas zelf was er minder tevreden mee. “Ik had liever niet gescoord, maar wel gewonnen.” vertrouwde hij mij na de wedstrijd toe. Jésus en Diego zouden trots op hem zijn geweest….
Coach J
