Stoppen?

Het is grijs en vooral vroeg deze zaterdagochtend. Bij de wedstrijdbespreking in de kleedkamer kijken sommige koppies me nog wat slaperig aan. Vlak voor de warming-up komt een van de speelsters naar mij toe. Haar gezicht staat zorgelijk. ‘Ik ga stoppen met voetbal’, zegt ze. ‘Waarom dan?’, vraag ik bezorgd.

In de wedstrijden wil het niet altijd vlotten, maar op de trainingen blinkt ze uit en is ze altijd met veel inzet en enthousiasme bezig. ‘Dat vroege opstaan is niets voor mij’, zucht ze. Ik zeg haar dat ze mag beginnen in de wissel en gewoon rustig moet beginnen met de warming up. Normaal is zij een van de verdedigers maar vandaag laat ik haar hoger spelen, op 10.

Als ze het veld in komt staat het al 3-0. De tegenstand van de jongens van Sporting Almere is niet heel sterk. Misschien hebben de jongens niet gezien dat ze in de 7e minuut het veld inkomt, want slim weet ze telkens vrij te komen voor de goal en scoort ze in rap tempo maar liefst zes doelpunten. Met iets van een lach komt ze het veld af. Ik vraag haar of ze nog gaat stoppen. ‘Nee, ik geloof van niet’, zegt ze.

Het plezier was zichtbaar bij alle meiden. Ook al stonden de jongens het liefst met zijn allen voor de goal bleven de posities goed bezet. Passing en omschakeling waren prima, balcontrole steeds beter net als de schotvaardigheid. De monsterscore was een logisch en verdiend gevolg.